80-аад оны соёлын довтолгоо

Заримдаа нээх их бодолд автдын. Ихэнхдээ өнгөрсөн үеэ дурсаад гоё байдаг.
Тоглохоос өөр юм мэддэг байсан юмуу даа би гэж бодогдон үе ч гардаг. Товчооны ойролцоо байдаг 6 р сургуульд явдаг байлаа. СОЦ нийгмийн үе байсан болхоор яг адилхан шахуу орос форм өмсөнө. Би ч дуртай байсан л даа. Хичээлээ тараад ангийнхаа хэдэн охидтой нийлээд чартаа, резин гээд тоглоод алга болчихно. Орой нь хав халтар юм гэртээ орно. Аав ээж юу ч хэлэхгүй. Харин орой унтах болхоор ээж гар нүүрийг маань гельцринээр харин ч нэг тосолж өгнө дөө. Хорсоно гэж аймар. Сайртахаас хамгаалж байгаа нь тэр шүү дээ. 7 хоногийн аль нэг өдөр нь гэнэт "ариун цэврийн үзлэг" гээд хэдэн хүүхдүүд орж ирнэ шүү дээ. заавал шалгах  ёстой зүйлд нь сам, нусны, гутлын алчуур, гараа угаасан эсэх, хумс, охид нь лент зүүсэн байх ёстой, хөвгүүд нь үсээ засуулсан байх ёстой гээд гутлаа тосолсон эсэх гээд бараг л дотуур хувцас шалгах нь холгүй байж билээ.

Монгол Улсын тамга

Тамга бол эрх дарх, сүр хүч, билиг оюун, төр ёсны бэлэгдэл. амгагүй төр, төргүй тамга гэж байсангүй. Монгол төрийн алтан жолоо тасралгүй явсаар өнөө бидний үед хүрч ирснийг тамгаар нь баталж чулуун хөшөө босгох болсныг хэн хүнгүй амьсгаа даран хүлээж байлаа. Гэтэл, бодохоос дотор харлам тийм хэдэн зүйл үүсчээ. Үүнд:

Ааваа дурсана

                    

Хурд хамтлагийн дуулдаг аавын тухай дуунд би дуртай. Тэгээд яагаад ч юм аавынхаа тухай нэг дурсмаар санагдчихлаа.
 Аав минь гэртээ бараг байдаггүй байсан. "СОЦ" нийгмийн үед орчуулагч нар гэж яасан ч их хөдөө гадаа явдаг байсын. Хөдөө явж ирэх болгондоо надад сонин сонин чулуу авчирч өгдөг байж билээ. Аав минь гэртээ ирэхээрээ гэрт шинэ юм нэмэгдэж үү гэсэн шиг хамаг юмаа онгичиж гардагсан. Яг хүүхэд шиг.
Аав мниь надад үлдээсэн хамгийн үнэтэй зүйл нь ном. 80-аад оны дундуур би ч жаахан байж аавынхаа уншдаг хомнуудын заримыг нь ойлгох гэж ядна. Хоол идэж байхдаа ч жорлонд байхдаа ч хэдэн цагаар ном шагайх аавыгаа хараад би дуурайдаг байж билээ. Аав ямар хөдөлгөөн хийнэ яг дуурайна. Жил ирэх тусам аав минь намайг номонд дуртай болгож байсаан. Уншиж байгаа номныхоо үйл явдлыг ярьж байгаад хамгийн гол сонирхол татах хэсэг дээр нь зогсчихнов Би ярихыг нь хүлээсээр... Гэнэт "цаашаа яаж өрнөдгийг өөрөө унш" гэдэгсэн. Ингэсээр байгаад аав минь намайг номонд дуртай болгосон доо.

Оюутан болоход минь аав өөрийн нандин гэсэн номнуудаа надад өгч билээ. Үүнээс илүү том бэлэг гэж байхгүй шүү дээ. Миний сонгосон мэргэжлийг хамгийн гоё гэж үнэлнэ. Тэгээд ширээнийхээ 2 талд суучихаад дэлхийн өнцөг булан бүрийн түүхээс ярина, монголын түүх, ном, алдартай хүмүүсийн тухай, киноны тухай гээд ярих сэдэв бид 2т их байсан. Аавд минь мэдэхгүй зүйл гэж байхгүй. Ямар ч юм асууна бүгдэд нь хариулна.
Аав минь нэг хар дэвтэр дээр юм бичээд л байдаг байсан. Хожим энэ дэлхийгээс явсан хойно нь тэр дэвтрийг нь уншиж үзлээ.... Дуулсныг хураавал эрдэм гэдэг дээ. Сонирхолтой мэдэхгүй бяцхан түүх тэр дэвтэр дотор бий.
ааваа дурсаж байна. аавтайгаа нэг өдөр ч гэсэн ярьж суумаар санагддаг.

Бүх зүйлийг сайхнаар л хар

Өнөөгийн амьдрал угаасаа дордож байгаа. гэхдээ энэ бүгдээс өөрийгөө авч гарахын тулд бүх зүйлийг эерэгээр л харахыг хичээ.